KOPCIUSZEK MOTOCYKLOWY: Azymut Transylwania, czyli z Bukowiny rzut beretem, albo Hondą, jak kto woli....

Z Nowego Sołońca wyjechałam skoro świt, czyli w moim wydaniu oznacza to godzinę 8. Przemierzałam wieś zupełnie nieśpiesznie, zatrzymując się co 10 metrów, by sycić oko tutejszą architekturą. Zasadniczo poruszałam się na Hondzie jak na hulajnodze, odpychając się nogami na luzie, bo nie było sensu nawet odpalać, z taką to częstotliwością przystawałam na poboczu. Bukowina tego ranka była wyjątkowo cicha. Tylko z nieodległej cerkwii dobiegały śpiewy i nawołujące wiernych dzwony. Wiernych i niewiernych, bo i Kopciuszek nie odparł się pokusie zajrzenia do wnętrza tak bajecznego przykładu architektury drewnianej. Niestety nie pamiętam dokładnie i nie było mi też jak sprawdzić, bo jedna wieś przyklejona do drugiej, nawigacji brak, a i modlących się tak głupio zapytać, gdzie my w ogóle się znajdujemy. Ale nie miało to znaczenia, bo i tak miałam wrażenie, że znajdujemy się poza czasem i poza przestrzenią, w nieznanym i zapomnianym mi wymiarze, gdzie historia i tradycja jest wartością, z którą ludzie obnoszą się równie dumnie jak z nowym samochodem czy markowymi butami.

Za cel obrałam sobie Czerwone Jezioro, ale jak zwykle wyszło inaczej, niż planowałam, bo zawitałam aż do osławionej Sighisoary.

Dom Polski.

Charakterystyczna dla regionu Bukowiny drewniana brama polskiej wsi Nowy Sołoniec.

Próbka cudeniek.

             Zajechałam również do polskiej wsi Kaczyka, zobaczyć na własne oczy kopalnię soli, która ściągnęła polskich górników aż do Rumunii. Przystanęłam tylko na chwilę, bo na oprowadzanie jednak się nie skusiłam. Wybaczcie, ale polskiej Wieliczce Kaczyka może lizać stopy ;) Co oryginał, to oryginał!
              Zmierzałam w stronę Czerwonego Jeziora, jednego z ulubionych przez Rumunów celów wypadowych na weekendy czy krótsze urlopy. Po drodze obowiązkowo do przejechania wąwóz Bicaz i tym samym trasa sama się ukształtowała. U podnóża jeziora Izvorul Muntelei, zwanego również jeziorem Bicaz, przywitał mnie imponujący most arkadowy i dość spory ruch. Było to rownież ostateczne skrzyżowanie, które sugerowało dwie trasy okrążające jezioro Bicaz. Wybrałam bardziej krętą i mniej uczęszczaną, ale za to oczywiście tym samym bardziej widokową. To tutaj również, na rozdrożu, przyszło mi zjeść moją pierwszą mamałygę. Kojarzyłam ją dotychczas jedynie ze sformułowania mojej mamy, która wszystko, co bezkształtne, brejowate i bez wyrazu określa mianem mamałygi. I w sumie trochę się to pokrywa, ponieważ kukurydziana, mdła pacia nie zwaliła mnie z nóg.
              U stóp jeziora, które powstało po ingerencji człowieka i spiętrzeniu rzeki Bystrzycy, uderzyła mnie w twarz jak gorącym żelazkiem ściana ukropu. Zatęskniłam za chłodem gór i nie zwlekając chwili dłużej, ruszyłam w dalszą trasę. Po drodze nie szczędziłam przystanków, z różnych powodów, a to widok, w sumie głównie widoki, a to po raz kolejny wygłodniałe burki zamieszkujące parkingi (tym razem zaopatrzona już byłam w pedigree), czy ospały koń stojący zaraz przy trasie. To był fajny odcinek, choć temperatury i dość wysuszony krajobraz przysuwał na myśl skojarzenia z dalekiego Wschodu, stepów i mołdawskich klimatów. Tak, może to siła sugestii, ale wyczuwało się w powietrzu coś bardziej ospałego i ociężałego, aniżeli w Karpatach północy. Więc tak sunęłam ociężale wzdłuż linii Jeziora, chwytając w kask suche powietrze. Zwieńczeniem tego odcinka trasy jest olbrzymia zapora, wysoka na 120 metrów i 400 metrów długości. Nie miałam okazji zobaczyć kaskad wody, puszczana jest tylko w okresach najwyższych opadów, więc tym razem zastałam jedynie suche korytko po drugiej stronie głębokiego zbiornika. Łyk wody, kilka fot i na celowniku już wąwóz Bicaz!

Kopalnia soli w Kaczyce.

Rumunom nie można zarzucić braku infrastruktury turystycznej. Oznakowań, aż oczy puchną!

Na rozstaju dróg. Jadąc z północy będziesz skręcać w lewo, nie przez most. To zagwarantuje widoki, o!

Uch, gorąco. Gorąc i przestrzeń.

Mój pierwszy posiłek na wypasie. Spośród masy mięsiw udało mi się znaleźć pstrąga i z popularną mamałygą.

Jezioro Bicaz (Izvorul Muntelui)

Śliczne te burki, trochę owczarkowate, jak border collie.

Możesz mieć pewność, że w Twoim lusterku zawsze odbije się jakiś zwierz. Tym razem koń.

Bardzo reprezentacyjny parking w punkcie widokowym. No niestety śmieci to prawdziwa zmora Rumunii.

Dalej Jezioro Bicaz.

Zapora o wymiarach 120 na 400 metrów.

Za zaporą robi się dość nieciekawie, odcinek oszpecony gigantycznymi objektami przemysłowymi. Podążam odcinkiem 12c, dość intuicyjnie, bo za szeregiem samochodów, które zmierzają w stronę wąwozu Bicaz. Jest to zaledwie kilka minut przyjemności i chłodu, jak słyszałam, ale dość zdolnym w dziedzinie marketingu Rumunom udało się osławić każdą z ciekawostek turystycznych. Po drodze mija mnie mały karawan polskiej grupy, żłożony z kilku samochodów terenowych. Trąbią, machają i cieszą się jak dzieci, że spotkali na trasie motocyklistkę z Polski. Zamieniamy kilka słów i jedziemy dalej równym tempem, ale gdzieś przed Bicazem ich gubię, pewnie ruszyli w inną stronę albo też po prostu przyparkowali. Jakieś 3 km przed samym wąwozem pojawiają się pierwsze wapienie, coraz większe i większe. Drogę zacieniają też strzeliste szczyty, ponoć najwyższe sięgają tu wysokości i 1500 m. Robi się przyjemnie chłodno, ale też niestety nieprzyjemnie tłoczno. Sam wąwóz ma zaledwie kilka kilometrów długości, ale ściany jego sięgają i 400 metrów wysokości, więc wrażenie jest wspaniałe, niemalże jak w środku kamiennego gardła. Ponoć wąwóz ten ustępuje jedynie francuskiemu Verdon, ale na pewno przebija go w ilości cepeliady, która atakuje nas w najlepszym jego przewężeniu. Turyści kręcą przejazd smartfonami na selfie stickach, paradują wzdłuż trasy, której niestety nie oszczędzają nawet samochody ciężarowe. "Czarująca szosa" przeciska się zatem nie tylko przez skały, ale i przez tłumy pieszych i parkujące samochody, uroku jej tym samym nie dodając. Gdyby pozostawić to miejsce przyrodzie, zapewne mieliśmy do czynienia z przeżyciem kosmicznym, a to jest to tylko jedno z obleganych punktów na trasie, przez które chce się przejechać jak najszybciej, co mnie po raz kolejny w Rumunii zaskakuje, bo takiej promocji się nie spodziewałam. Ale czego się spodziewać po szczycie sezonu oraz trasie na ich najulubieńsze Lacu Roșu, czyli osławione Czerwone Jezioro.

Wąwóz Bicaz i początek cepeliady.

Dodaj napis

Lacu Roșu okazuje się również dalekie od tego, czego się spodziewałam, a raczej od tego, co sobie wyobraziłam, gdy o nim czytałam. A spodziewałam się raczej dość niedostępnego miejsca, do którego można dotrzeć jedynie po godzinnej wędrówce pieszej, wyżej położonego i nie tak zalesionego, gdzie mogłabym zostać na noc pod namiotem i gdzie nikt raczej by mi nie przeszkadzał. Zastałam coś na kształt kurortu, w którym raczej nie zostałabym na noc, a na pewno nie w pojedynkę, bo Jezioro Czerwone to miejsce stworzone dla par oraz młodych rodzin. To największe jezioro górskie w Rumunii ma niezwykle ciekawą genezę powstania, zostało bowiem utworzone w 1837 roku, gdy osypało się zbocze jednej z gór i zablokowało trzy potoki górskie. Do dziś ostały się kikuty jodeł wystające z wody, które nadają miejscu klimat rodem z książek Tolkiena. Pary manewrują w łódkach między kikutami, w tafli jeziora odbijają się nadbrzeżne jodły, a woda niesie śmiechy dorosłych i dzieci. Z całą pewnością warto było tu dotrzeć, choć na chwilę, podumać nad wodą i zjeść kręconego loda. Ale na nocleg to raczej nie, oj nie. Więc pojechałam dalej, do samej Sighisoary. Jechałam dość długo, trochę błądziłam, przemierzając pogranicze rumuńskiej Mołdawii i Siedmiogrodu. So przepięknej Sighisoary dotarłam w deszczu, przemoknięta do suchej nitki, zmęczona krążeniem i trasą po ciemku (niestety po zmroku to ja jestem ślepa jak kura). Liczyłam na spontaniczny nocleg gdzieś na campingu, ale od drzwi do drzwi słyszałam tylko, że sorry, ale już komplet, więc poddałam się i poszlam do hotelu. Nie bez poczucia winy, bo przecież jestem Kopciuszkiem, a Kopciuszki śpią byle gdzie. Apartament wyniósł mnie i tak tyle, co hostel w Niemczech czy gdzieś w Europie Zachodniej, więc z ciut odciążonym sumieniem wybrałam się na poszukiwanie Drakuli. Ale o tym, czyli czy Transylwania taka straszna, jak mawiają, o tym to w następnym poście.